60 op je 30ste

De afgelopen 3 dagen heb ik wederom in een soort comateuze staat doorgebracht. De tweede keer alweer deze maand dat ik me een dag ziek heb moeten melden bovenop mijn (doorlopende) ziekmelding. Momenteel werk ik opbouwend 5 halve dagen. Niet zozeer omdat het steeds beter met me gaat. Maar, omdat mijn hulptraject een poosje geleden ten einde is gelopen en de bedrijfsarts het een briljant idee vond om de vrijgekomen uren op te vullen met werken.

Met wachttijden van momenteel ruim 3 maanden gaat het nog zeker tot halverwege oktober duren eer ik weer kan rekenen op verdere hulp. Tot die tijd zal ik het moeten doen met de tips en tricks die ik tot op heden heb opgepikt. En, met de geruststellende en tegelijkertijd beangstigende gedachte dat het in februari allemaal ten einde loopt.

In de kracht van je leven

Velen zullen het niet begrijpen. Maar, ik voel me alsof ik al haast pensioengerechtigd zou moeten zijn. Ik ben nog maar net 30 jaar oud, ga tegen 10 uur ’s avonds naar bed en heb meer dan 2 wekkers nodig om mezelf om half 8 in de ochtend weer uit bed te kunnen hijsen. In de spiegel ontmoet ik een afschuwelijk gezicht, vermoeid, enorme wallen en met een kleine kale plek die er pas is gekomen toen al deze ellende begonnen is.

Mijn 4u durende werkdag is (uitzonderingen daar gelaten) een waar gevecht voor me. Aan het begin van de week kan ik me nog wel aardig concentreren maar naarmate de week vordert wordt dit zienderogen minder. Zodra ik thuis kom kan ik niets anders dan minstens een uur in apathische toestand op de bank zitten om mezelf vervolgens met behulp van een aantal paracetamols te verlossen van die bonkende hoofdpijn. Ik moet mezelf dwingen toch maar wat te gaan sporten of een wasje te draaien. 30 jaar oud, ‘In de kracht van je leven’ zeggen ze dan.

Gelukkig wist ik het niet

Ik ben blij dat ik haast 4 jaar geleden niet wist wat een gevecht het nog zou worden om op de been te blijven. Nog geen 2 weken na aanvang van mijn burn-out heb ik destijds vastberaden tegen mezelf gezegd dat ik er binnen een half jaar vanaf zou zijn. Dat ik een jaar later krachtiger en sterker dan ooit terug zou kijken op die periode. Had ik toen geweten wat ik nu weet, dat het nog niets was in vergelijking met de zwarte periode die in het verschiet lag, was ik waarschijnlijk gedreven door wanhoop krankzinnig geworden.

Toch heb ik hoop op verandering, dromen over een ander bestaan, een nieuwe Rem. Dromen die ik destijds en ver daarvoor eigenlijk ook al had maar op de achtergrond heb gesteld. Misschien, nee waarschijnlijk is dat zelfs de reden waarom ik nooit helemaal hersteld ben, waarom ik kamp met allerhande bijkomende klachten en uiteindelijk in een depressie ben gegleden. Ik had toen al moeten luisteren! Niet zo eigenwijs moeten knokken tegen de bijwerkingen maar moeten luisteren naar de daadwerkelijke boodschap. God, wat ben ik blind geweest!

Leeg vel papier

Maargoed, de boodschap kwam opnieuw. Krachtiger en duidelijker dan ooit tevoren. Het kwam in de vorm van de donkerste periode uit mijn leven. Maanden lang heb ik me suf gepiekerd. Suf gepiekerd over hoe ik hierin terecht ben gekomen, hoe ik hieruit moet komen en of dat überhaupt zin heeft. Ik heb mijn energie zien smelten als sneeuw voor de zon, ik heb mijn dromen zien vervagen tot wazige stipjes aan de horizon, ik heb getwijfeld over de zin van mijn bestaan. Liters tranen gevloeid over een nagenoeg leeg vel papier. Het papier van mijn leven.

Bovenaan dat papier stond 1 simpele vraag, de kern van mijn bestaan; “Waarvoor leef ik?”. Behalve “voor anderen” kon ik niets bedenken. “Voor anderen.. Ik ben hier voor anderen.. Ik ben hier zodat mijn naasten me niet hoeven te missen. Ik ben hier zodat ik belachelijke bedragen binnen kan halen voor het bedrijf waar ik voor werk. Ik ben hier om mee te werken aan het groter goed, om bij te dragen aan ons aller welzijn.” Uiteindelijk heb ik niets ingevuld, het vel leeg gelaten, net zo leeg als dat ik me voelde.

“Mijn leven heeft geen zin.” Wat een klote conclusie is dat. Het heeft me radeloos, intens verdrietig, boos, nee, furieus gemaakt. Het kan toch verdorie niet de bedoeling zijn dat mijn leven alleen maar van praktisch nut is? En dan hoofdzakelijk in het kader van anderen? Toch voelt het zo.

Game-changer

Het voelt alsof ik met de immense massieve op hol geslagen stoomtrein van mijn leven op topsnelheid door een doodlopende eenbaansweg dender. Met elke kilometer die ik afleg voel ik me 5 jaar ouder. Ik ben de 60 gevoelsmatig al gepasseerd. Het duurt misschien nog wel een jaar of 3, misschien zelfs nog langer eer ik het einde bereik. Het einde is moeilijk te zien, continue gehuld in gitzwarte wolken en een dichte mist. Maar, ik weet dat ik, als ik zo door blijf gaan, uiteindelijk met topsnelheid tegen een brug zal knallen, de brug uit mijn nachtmerries. Mijn eindbestemming, “dead-end”. Op dat moment rest mij niets anders dan met een eindje touw uit te stappen en die brug te beklimmen.

“Bang om te leven en nog banger om nooit geleefd te hebben.”

Toch is dat lege vel papier een game-changer geworden. Het is symbool gaan staan voor de noodrem. Heel even heeft de trein stil gestaan. Een fractie van een seconde heb ik de tijd gehad om om me heen te kijken, me te realiseren waar ik zo hard op af steven, de schoonheid van de omgeving in me op te nemen. Een fractie van een seconde waarin ik overzicht had over het geheel.

De absurditeit van de situatie sloeg in als een bom. Ik hou uit alle macht vast aan een situatie die gedoemd is te eindigen in een catastrofe. Verlamd door angst, bang om de ogenschijnlijke veiligheid van een levensgevaarlijke levensstijl los te laten. Bang om te leven en nog banger om nooit geleefd te hebben.

Onverwachte T-splitsing

Het heeft me maanden van mijn leven gekost om de noodrem te vinden. Alsof het lot ermee tartte vond ik die precies op het moment dat er een onbeduidend zijspoor opdoemde uit de mist. Een zijspoor gecreëerd door de flardige gedachte die vorm aannam terwijl ik met een vertroebelde blik naar een leeg vel papier staarde. “Wat valt er nog te verliezen als je alles al verloren hebt?”

Er stond niet bij waar het zijspoor naartoe zou leiden. Maar, in die fractie van een seconde heb ik mijn besluit genomen. Mijn besluit om de wissel om te gooien, het andere spoor te kiezen. Een spoor met een onbekend einde.

De komende tijd zullen deze 2 sporen nog parallel lopen, zij aan zij nog steeds gehuld in een dichte mist en onder een zware bewolking. Waarschijnlijk zal ik ook nog steeds met elke verreden kilometer ouder blijven worden. Maar, beetje bij beetje zullen de sporen steeds verder uit elkaar komen te liggen. Elke genomen stap zal wat extra afstand creëren, de initiële beslissing, het opzeggen van mijn huurcontract, het verlaten van mijn woning, het opzeggen van het contract bij mijn werkgever en uiteindelijk in februari 2020 zal mijn spoor haaks rechtsaf slaan, het onbekende tegemoet.

Destination unknown

Het zou mooi zijn als ik nu kon stellen dat ik opgelucht ben, blij met mijn keuze en verzekerd van het feit dat het allemaal wel goed komt. Maar, zo zit het niet. In die fractie van een seconde heb ik me gerealiseerd dat er niets meer te verliezen valt. Ik heb de enige keuze gemaakt die op dat ogenblik nog zinvol was. De wissel omgooien en de groots mogelijke catastrofe vermijden.

Echter, ik zit nog steeds in dezelfde trein, nog steeds op hol geslagen, nog steeds uitgeblust alleen nu onderweg naar “destination unknown”.

“Destination unknown”, een blank canvas, een canvas waar ik zelf vorm aan moet gaan geven. Dat is waar ik momenteel angstig van word. Ik weet niet of ik dat nog kan. Ik ben om en nabij de 60, tegen de tijd dat mijn spoor afzwenkt wellicht al richting de 70. De energiebalans is van streek.

De heldere dromen die ik ooit had zijn in het proces verloren gegaan. Ze hebben plaats moeten maken voor de immense behoefte aan rust en de wens de dingen te zien die ik nooit gezien heb. Wensen ingegeven door een helder moment in een fractie van een seconde, en een behoefte gegroeid door jarenlange minachting.

Vangnet

Ik heb een vangnet nodig. Een vangnet om mijn trein op te vangen, de snelheid er uit te halen en de controle weer terug te grijpen voordat het alsnog in een catastrofe eindigt.

Al eerder heb ik verteld over het plan om naar Thailand te gaan. Maar, het is niet zozeer Thailand dat mijn bestemming zal vormen. Het gaat over New life foundation. New life foundation zou weleens het vangnet kunnen zijn waar ik momenteel zoveel behoefte aan heb.

Zo’n half jaar geleden werd ik gewezen op het bestaan van deze organisatie. Vol lof en enthousiasme werd me door een lotgenote verteld over haar ervaringen daar. Ik ben me in gaan lezen op hun website, heb videoclips en reviews bekeken en uiteindelijk contact met ze opgenomen. In de loop van oktober zal ik nogmaals contact met ze hebben om het plan te concretiseren.

Ik wil niet al mijn hoop vestigen op de reddende werking van deze ervaring. Ik wil het vooral zien als een ervaring. Maar, stiekem hoop ik toch dat de geplande 1,5 tot 2 maanden verblijf daar ervoor gaan zorgen dat ik “in controle” en met gematigde snelheid uit deze periode kom.

Voorzichtige nieuwe dromen

Nu ik niet meer weet waar ik op af steven merk ik dat er weer een beetje ruimte komt voor voorzichtige nieuwe dromen. Dromen over mooiere eindbestemmingen. Dromen over dingen die ik toch graag nog wel zou willen doen in dit leven. Dromen over het schrijven van een boek, dromen over een succesvolle evolutie van dit blog, dromen over een vrij leven, dromen over het bouwen van een camper en surfen op de meest fantastische locaties. Ik geef toe, ze zijn nog niet erg praktisch. En ik heb ook geen flauw idee hoe ik het zou moeten bekostigen. Maar god, wat ben ik dankbaar dat ik weer een beetje mag dromen.

Misschien, heel misschien betekent het feit dat er niets meer te verliezen valt wel dat alles straks weer mogelijk is. Misschien maak ik me wel zorgen om niets en vind ik straks een manier om mijn treintje fluitend langs alle stations van mijn dromen te manoeuvreren. Misschien wordt het wel een rit terug in de tijd en ben ik volgend jaar rond deze tijd gewoon 31.

Misschien was die lege pagina wel het beste wat me ooit is overkomen.