Nog precies 4 weken (waarvan 3 werkweken) en dan wordt alles anders. Jaja, ik heb lang niets meer laten horen, maar dat betekent niet dat er in de tussentijd helemaal niets meer is gebeurd.
Terug bij pa en ma
Mijn laatste bericht draagt de datum 1 oktober 2019, geschreven op de dag dat ik de sleutel van mijn huurwoning af zou staan. Vanaf dat moment ben ik weer tijdelijk in mijn vroegere kamer in mijn ouderlijk huis ingetrokken. Niet persé een droomverhuizing, maar met het oog op de plannen voor 2020 wel een erg effectieve zet. Het bood/biedt me namelijk de mogelijkheid tijdelijk grotendeels van mijn woonlasten ontdaan te zijn en zodoende mijn spaarrekening te spekken voor de beoogde trip naar New life foundaition.
Het zal geen verrassing zijn dat deze verandering zowel voor mij als voor mijn ouders groot is geweest. Sinds we voor het laatst met z’n allen onder 1 dak hebben gewoond zijn we allemaal veranderd. Het heeft dan ook een aantal weken gekost voordat we weer een beetje aan elkaar gewend waren en een soort van ritme hebben gevonden waarin we ons allemaal redelijk vinden kunnen.
De grootste verandering en het grootste gemis van mijn zijde merk ik in het relatieve gebrek aan privacy en vrijheid. Na geruime tijd alleen gewoond te hebben is het nu nog steeds behoorlijk wennen om dagelijks rekening met anderen en met andermans huisregels te moeten houden. Wonderlijk genoeg mis ik ook de aanwezigheid van een eigen keuken. Ik ben geen sterren chef, maar ik heb door de tijd heen wel plezier verworven uit het experimenteren in de keuken.
Minimaliseren
Met het oog op de beperkte ruimte van mijn huidige leefomgeving (zo’n 3×3 meter) zijn nagenoeg alle bezittingen die ik nog over heb momenteel opgeborgen in een opslag. Net als tijdens vakanties, mis ik er eigenlijk niets van. Tot op heden heb ik me weten te amuseren met slechts een laptop, telefoon, een e-reader, een netflix abonnement, een handvol sport attributen, mijn wandelschoenen en een abonnement bij de sportschool. Zelfs uit dit al redelijk beknopte lijstje zouden er nog wel wat items geschrapt kunnen worden.
Eens te meer realiseer ik me hoe weinig spullen ik eigenlijk echt nodig heb. Zodoende heb ik dan ook een soort van “side-quest” geadopteerd; beetje bij beetje probeer ik alle spullen die ik niet gebruik en niet nodig heb uit mijn leven te bannen. Hoe meer er verdwijnt hoe lichter en vrijer ik me voel. Ik merk dat ik me steeds bewuster wordt van wat er voor mij echt toe doet.
Ook aan de voorkant van het verhaal heeft dit gevolgen. Ik merk dat ik tegenwoordig een steeds bewustere consument begin te worden. Er wordt door mij nog maar zelden iets on-overwogen aangeschaft. Elke keer zijn daar weer die afwegingen; “Heb ik dit echt nodig of niet?”, “Verrijkt dit mijn leven of niet?”. Het is een vreemd contrast met de materialistische Rem van voorheen.
Doorzetten
De afgelopen 4 maanden waren voor mij vooral een kwestie van moed houden en doorzetten. Wat, toegegeven, niet altijd even gemakkelijk was. Tevoren had ik al wel verwacht dat dit naar alle waarschijnlijkheid een moeilijke periode zou gaan worden. Ik heb tenslotte alle tot op heden verworven luxe, vrijheid en fijne zaken opgegeven terwijl vooruit bewegen nog geen optie is. Er is die onderbreking in de flow, die pauze van 5 maanden waarin ik mijn budget op orde moet krijgen.
Om het allemaal nog wat uitdagender te maken vallen deze 5 maanden in de winter. De periode waarin het als buitenmens sowieso al lastiger wordt om aan je behoeften te voldoen. Tevens een seizoen waarin ik over het algemeen (geen gebrek aan zelfkennis alhier) ook vaak al wat minder positief gestemd ben.
Twijfel
Mijn moeilijkste moment kwam vlak voordat ik daadwerkelijk mijn ontslag in zou gaan dienen. Zoals jullie wellicht weten heb je over het algemeen geen recht op een uitkering of andere vorm van financiële ondersteuning op het moment dat je er zelf voor kiest je contract te ontbinden.
Dit was voor mij in principe geen verrassing. Ik had dit ingecalculeerd en dat was eigenlijk precies de reden waarom ik nog 5 maanden wilde sparen. Echter, tijdens de gesprekken die ik met mijn leidinggevenden, bedrijfsarts, arbo deskundigen en het juridisch loket heb gevoerd in de maanden voorafgaand aan het daadwerkelijk plannen van de Thailand trip waren de meningen verdeeld. Er waren wel wat opties om het een en ander onder het herstel traject te laten vallen of om met behoud van het recht op een uitkering uit elkaar te gaan. De vaststellingsovereenkomst leek in mijn situatie zowel voor mij als voor mijn werkgever de beste oplossing. Het zou betekenen dat het contract zou worden ontbonden op grond van mijn huidige situatie zonder dat daar een verwijtbare reden voor mij ofwel mijn werkgever aan ten grondslag zou liggen. Het voordeel voor mij zou zijn dat ik na terugkomst de mogelijkheid zou hebben een uitkering aan te vragen en met die ondersteuning mijn leven weer op zou kunnen bouwen.
Deze geruststellende gedachte heb ik een aantal maanden met me mee gedragen. Het voelt tenslotte een stuk zekerder als je weet dat je na terugkomst (hopelijk met meer wijsheid en rust) niet helemaal met lege handen staat.
Het mocht echter niet zo zijn. Toen ik uiteindelijk met een voor mij onbekende collega van HR samen zat om officieel de mogelijkheden door te nemen werd na uitleg van mijn huidige situatie het idee van de vaststellingsovereenkomst van tafel geveegd. Ondanks dat het in mijn optiek allemaal voor het betere goed zou zijn was het voorstel voor mijn werkgever te risicovol. Ik zou moeten verklaren dat ik gezond was en dat was niet het geval. Mijn werkgever kon hier niet in meegaan omdat, mocht het fout gaan de verantwoording uiteindelijk ondanks mijn verklaring toch weer op zijn bordje terecht zou komen (vanuit bedrijfsoverwegingen een begrijpelijk standpunt). Een soortgelijk standpunt werd ingenomen wat betreft de voor mij sowieso al minder aantrekkelijke optie om de trip binnen het hersteltraject te laten vallen. Ik moest beschikbaar zijn voor mijn herstel verplichtingen in Nederland en dat zou ik niet zijn als ik elders verbleef.
Het kromme van het verhaal: Het maakt niet uit dat ik van plan ben voor eigen rekening elders een mogelijk meer passende behandeling te ondergaan omdat ik na een jaar in het reguliere traject nog steeds weinig vooruitgang zie. Het systeem is zo star dat de voorkeur ligt bij het nog een jaar stug doorzetten waar we al mee bezig zijn met alle kosten en ongemak van dien. Mocht ik na die periode weer tot 65% werkzaam zijn dan zou ik als hersteld worden bestempeld en is hiermee de kous af. Mocht dat niet het geval zijn dan bestaat er de kans dat ik deels arbeidsongeschikt verklaart word en een aanvullende uitkering krijg.
Kortom het officiële advies van de HR afdeling was mijn plannen vooral niet door te zetten en binnen de reguliere lijntjes te blijven kleuren. Met het doorzetten van mijn oorspronkelijke plan zou ik enorme risico’s nemen, mijn eigen financiële zekerheid ondermijnen en kans lopen niet meer in de arbeidsmarkt te kunnen stappen.
Enigszins van slag en met een berg twijfel liep ik de deur uit. Waar ben ik in godsnaam mee bezig?
Boosheid
De middag na het gesprek met mijn HR collega heb ik al wandelend in de velden achter het dorp doorgebracht. Ik moest er uit, mijn gedachten op een rijtje zetten. Ik had uiteindelijk 2 simpele mogelijkheden; Ik kan door blijven gaan met het herintegratietraject terwijl ik voor mezelf eigenlijk al weet dat het naar een uitzichtloze situatie leidt met het enige voordeel dat ik in die uitzichtloze situatie wel een financiële zekerheid heb. Of, ik kan voet bij stuk houden en voor het eerst in mijn leven iets proberen waarvan mijn hart zegt dat ik het doen moet ongeacht de risico’s.
Toen ik de situatie uiteindelijk voor mezelf terug heb kunnen brengen tot deze 2 overzichtelijke keuzen merkte ik dat er een boosheid over me heen kwam. “Het gaat toch verdorie niet zo zijn dat iemand die me ten eerste helemaal niet kent en ten tweede weinig tot niets weet van mijn omstandigheden en binnenwereld, gaan beslissen wat er wel of niet goed voor me is? Sterker nog, een plan uit mijn hoofd probeert te praten waar ik al weken een positieve vorm van energie uit put.” En, hoe groot is het risico echt dat ik niet meer aan het werk kan komen als ik terug kom van mijn trip? Ik heb een fiets (zolang die in mijn hang naar minimalisme nog niet verkocht is) ik kan altijd nog huisbladen gaan bezorgen.
Doorpakken
Nog diezelfde avond heb ik contact gezocht met New life foundation en binnen een week was alles geregeld, geboekt en aanbetaald. De week erna heb ik de vluchten geboekt en mijn ontslagbrief ingediend. Het gaat gebeuren!
De daaropvolgende weken tot op heden heb ik me bezig gehouden met het regelen van alle zaken die nog geregeld moesten worden. Uiteraard liep ook dit niet geheel vlekkeloos. Paspoorten die verlopen waren, creditcards die tijdens mijn trip zouden verlopen, visumaanvragen waarvoor 3x opnieuw dezelfde formulieren ingevuld en opgestuurd moesten worden etc etc.
Maar nu, op moment van spreken zijn alle grote zaken geregeld. Ik heb al mijn inentingen gehad, ik heb een geldig paspoort en een goedgekeurde visumaanvraag, een stel vliegtickets, de eerste hotelovernachtingen en de periode bij New life is geregeld. Jezus, ik heb zelfs een mondkapje en een annuleringsverzekering voor een eventueel coronavirus dat tussen mij en mijn plannen in gaat staan.
28 Februari eindigt na iets meer dan 7 jaar mijn dienstverband bij mijn huidige werkgever. 10 Maart stap ik in het vliegtuig en pas 5 Mei kom ik, of hopelijk een lichtere en versere versie van mij, weer deze kant op.
De juiste keuze
Ik zal niet beweren dat ik na het indienen van mijn ontslag geen twijfels meer heb gehad over het pad dat ik ben ingeslagen. Ik heb nog steeds mijn momenten van angst en onzekerheid. Maar, er is ook ruimte voor verheuging. Ik ben blij dat er iets gaat veranderen. Ik ben benieuwd wat ik allemaal ga zien, ga meemaken en ga leren. En, ik ben benieuwd hoe ik straks terug kom en wat ik uiteindelijk besluit te doen.
Wat er ook gebeurd en hoe het ook verloopt. Ik weet dat ik voor nu de juiste keuze heb gemaakt. Ik kies voor mijn hart en voor mijn leven. Ik kies voor leven en niet geleefd worden. En, ik kies zelf, daarmee ben ik al enorm gegroeid.
Hey kanjer, ik wens je heel veel succes, kracht toe voor je maanden in Thailand. Knap van je dat je dit gaat doen. Ik hoop dat je er heel sterk en met veel wijsheid van terug komt.
Groetjes oud collega
Lenie Bausch
Hallo Lenie,
Dank voor de bemoedigende woorden! Na al die tijd is het dan bijna zover. Wat er ook gebeurd, ik ben er van overtuigd dat ik er iets van op zal steken.
Hartelijke groetjes terug, en fijn dat je nog altijd mee leest!
Rem
Moedige beslissing Remco. En ik denk de beste beslissing voor jou (zei ze, veilig vanaf de zijkant…) Je bent al zover gekomen, het zou zonde zijn uit angst weer vast te houden aan dingen die voor jou niet (meer) werken. Omkomen van de honger zul je echt niet in de toekomst, dan is er vast wel een job waarin je je kunt vinden. Wie weet wel iets compleet anders, passend bij de nieuwe Remco. Houd moed, het komt zeker goed.
X Inge
Fijne woorden Inge, dank hiervoor! En inderdaad, opgeven was ook haast geen optie meer. Net zoals doorgaan waar ik mee bezig ben voor het moment ook gewoonweg geen optie meer is. Desondanks slaat de angst me toch nog wel regelmatig om de oren.. wat nu als..? :0 Maar, een leven in zekerheid is (voor mij) geen leven. Dit voelt voor nu als de juiste weg, ook al schreeuwt mijn verstand met regelmaat om veiligheid (but, look what that brought me so far).
Groetjes!