Ik hoor het mijn moeder al zeggen, ‘Dat we dit nog mogen meemaken!’. Remco als ambassadeur voor het schrijven! En eerlijk is eerlijk, gezien mijn jeugdige prestaties tijdens schrijftoetsen, vermoeiende hoeveelheden bijlessen met als onderwerp ‘speling en gramatieka’ š en mijn algehele desinteresse in alles wat met boeken en lezen te maken had, kan ik haar opmerking niet meer dan beamen. Inderdaad, ook ik, met mijn ‘nullen en eentjes brein’, had nooit kunnen voorspellen dat ik ooit nog eens op regelmatige (en vrijwillige) basis zou gaan schrijven. Laat staan dat ik nu op het punt sta een artikeltje te schrijven om met jullie te delen hoe verrijkend en zuiverend schrijven kan werken voor de geest.
Waarom ik begon met schrijven.
De afgelopen jaren ben ik persoonlijk vrij veel aan het schrijven geweest. Veel meer dan de hoeveelheid tekst die jullie tot op heden via dit medium heeft bereikt.
Dat schrijven begon eigenlijk vlak na mijn burn-out periode. Sinds die periode ben ik veel boeken gaan lezen over psychologie, gedachtenpatronen, omdenken, mindfulness, meditatie, etc. Eigenlijk alles wat in zekere zin te maken had met waar ik doorheen ging en wat me eventueel zou kunnen helpen.
Omdat veel van deze boeken doorspekt zijn met handige tips, mooie formuleringen en bizarre eye-openers voelde ik me genoodzaakt een soort samenvattingsschriftje bij te gaan houden. Een notitieboekje waar ik alles wat mij tijdens het lezen aansprak in kon vastleggen. Op deze manier zou ik op het moment dat ik tegen mijn persoonlijke struikelblokken aan zou lopen een boekje hebben waarin ik vlug kon spieken om de voor mij meest belangrijke en interessante punten terug te vinden.
Schrijven is meer.
Hoe voller dit notitieboekje werd, hoe vaker er ook persoonlijke stukjes in verschenen. Het was niet langer een verzameling van gedachten en ideeƫn van anderen. Het evolueerde naar een boekje waarin alles stond wat ik tot op dat moment geleerd had, ook mijn eigen visies, gedachten en ideeƫn omtrent het onderwerp vormden daarin een belangrijke pijler.
Tijdens dit evolutieproces is de manier waarop ik tegenover schrijven sta ook mee geĆ«volueerd. Met der tijd begon ik me te realiseren dat schrijven zoveel meer is. Zoveel meer dan “het plaatsen van een combinatie van vreemdsoortige tekens in een ogenschijnlijk willekeurige volgorde op een stuk verpulverde boomstam met als doel het vastleggen van informatie“.
Natuurlijk, het doel is het vastleggen van informatie. Maar, schrijven biedt ook een mogelijkheid tot het vangen van emoties, vereeuwigen van gedachten, overbrengen van een boodschap, vormen van kunst en verrichten van zelf-therapie.
De zuiverende werking van het geschreven woord.
Precies, therapie. Naarmate ik meer ben gaan schrijven vanuit mijn eigen gedachten en visies heb ik gemerkt dat schrijven heel zuiverend kan werken voor de geest. Het opschrijven van wat er omgaat in je hoofd zorgt ervoor dat de noodzaak om het te onthouden en er continue mee bezig te zijn er niet meer is. Het gevolg hiervan is dat we de gedachte los kunnen laten.
In het dagelijks leven doen we het allemaal, denk maar aan het bekende boodschappenlijstje. Op het moment dat we opschrijven dat we nog toiletpapieren en een pakje zalm nodig hebben hoeven we er niet meer over na te denken. Dat biedt rust en vrijheid, we kunnen die gedachte loslaten en weer verder gaan met waar we mee bezig waren.
Ik heb gemerkt dat datzelfde in zekere zin ook op gaat voor een hoop andere zaken. Voor zorgen over de toekomst, fouten uit het verleden, gevoelens en emoties uit het nu.
Schrijf je wijs.
Schrijven is natuurlijk geen wondermiddel, maar het heeft zeker z’n waarde. Door te schrijven over wat er in je omgaat wordt je gedwongen om eens stil te gaan zitten en goed na te denken over wat het nu echt is dat je zo bezig houdt. Daar waar gedachten vaak redelijk ongrijpbaar en enorm vluchtig zijn heb je nu de taak ze te vangen en vast te leggen. Tijdens dit proces zul je zien dat je al schrijvende zelf tot een hoop verheldering kan komen. Je begint verbanden te zien en oorzaken en gevolgen te herkennen. Al schrijvende kom je steeds verder tot de kern van van je verhaal.
Voor mijzelf werkt het het beste zodra ik merk dat ik begin te piekeren. Piekeren is een vorm van cirkelredenatie waarbij je telkens weer op dezelfde (ongewenste) uitkomst lijkt te komen. Vaak stap je in gedachten vlug over alternatieve mogelijkheden heen en in sommige gevallen kun je niet eens een vinger leggen op de werkelijke kern van het vraagstuk. Er over schrijven is een goede manier om je gedachten in de juiste banen te leiden en ze stap voor stap te ontleden. Het mooie is dat naast het feit dat het je helpt je gedachten te structureren je je na afloop vaak “verlicht” voelt. “Het is er uit, het staat op papier, ik hoef het hele cirkeltje niet meer te onthouden.”
Schrijven als stok achter de deur.
Schrijven werkt voor mij heel zuiverend en “verlichtend”, maar er is nog een redenen waarom ik tegenwoordig graag schrijf.
Een van de beste manieren om de emoties van een bepaald moment te vangen is schrijven. Zoals jullie wellicht hebben gemerkt staan er op dit blog een aantal artikeltjes (onder de categorie persoonlijke groei) die behoorlijk ingaan op mijn eigen ervaringen en emoties tijdens bepaalde momenten in mijn leven. Ze zijn niet altijd even vrolijk en positief, maar wel altijd heel open en eerlijk. Het is een zo scherp mogelijke vertaling van mijn gevoelens en gedachten op dat moment. Dit soort verhalen kunnen heel goed dienen als een stok achter de deur om bepaalde keuzes door te zetten.
Ik wil niet voor iedereen spreken, maar ik ben vaak een soort vis als het op het onthouden van emoties aankomt. Een poos later is de intensiteit van bepaalde emoties (gelukkig) vaak wat afgevlakt. Het nadeel hiervan is dat de dringende noodzaak om zaken anders aan te pakken daarmee ook wat afzwakt. Zodra ik zo’n artikeltje (of ander schrijfsel dat ik niet met jullie heb gedeeld) voor mijn neus pak zit ik weer precies in die emotie, weet ik weer zeker dat ik de juiste keus heb gemaakt en laait de energie om aan te pakken in ongeremde mate weer op.
