Daar zit je dan, op het aanrecht van wat zo lang je woning was. De laatste keer dat je een blik zult werpen in deze tuin, de laatste keer dat je hier een hapje zult eten en straks de laatste keer dat je de deur achter je dicht zult trekken. Twee weken lang ben je af en aan gereden met spullen steeds werd het huis een beetje leger. Tot dit moment, het moment waarop het zijn ziel verloren heeft en niet meer aanvoelt als jouw huis. Het is nog maar een leeg omhulsel van wat het ooit was. Een afgeschudde cocon, het einde van een hoofdstuk in je leven.
Toen ik zo’n 6 maanden geleden tot de conclusie kwam dat het ingrijpend veranderen van mijn leven wellicht het beste was dat ik gezien mijn omstandigheden kon doen was het achterlaten van deze plek hetgeen wat me het meest tegenhield. Het heeft nog maanden geduurd voordat ik het besluit echt durfde te nemen.. En nog steeds was dat niet in volle overtuiging.
Hoe dichterbij de sprong hoe groter de angst.
Zo’n 6 weken geleden toen het moment van “springen” toch wel erg dichtbij begon te komen, namen de twijfels en het gepieker enorm toe. Vanaf dat moment heb ik weken lang enorm getwijfeld aan mijn besluit, aan mezelf, aan mijn kunnen, mijn motivatie.. Aan eigenlijk alles..
Opzicht is dat helemaal niet vreemd, ik had in zekere mate al voorzien dat het zo zou gaan. Dat met de tenen over de rand, klaar voor de afsprong de emoties door mijn hoofd zouden gieren. Dat ik verlamd door angst mijn vingers niet meer geopend zou krijgen en me uit alle macht zou blijven vastklampen aan de strohalm die me al zo lange tijd nog net in leven heeft weten te houden. Destijds heb ik met mezelf afgesproken dat ik alles wat er op dat moment door me heen zou gaan naast me neer zou leggen, wetende dat ik de enige juiste beslissing neem die ik nemen kan.
Zo makkelijk bleek dat niet te zijn. Ik heb mezelf door heel wat dieptepunten heen moeten coachen. Elke keer weer mijn negatieve kijk op het geheel moeten ontkrachten en mezelf moeten overtuigen van het feit dat ik er weldegelijk goed aan doe. Met grote regelmaat heb ik “60 op je 30ste” terug gelezen om mezelf weer in het moment van de beslissing te plaatsen, me de kracht en overtuiging te geven om door te zetten.
Toen ik 2 weken geleden begon met de echte verhuizing werden alle gevoelens een beetje naar de achtergrond gedrukt. “Het is wat het is”, het besluit is genomen en het is een feit dat ik op 1 oktober mijn woning moet verlaten. In deze ‘doe-modus’ merkte ik wonderwel dat naargelang mijn huis leger werd mijn hoofd ook leger werd. Het voelde in zekere zin bevrijdend en in ieder geval goed om in beweging te zijn.
Dit moment had pijn moeten doen.
Nu ik hier zit, starend uit het raam denk ik terug aan al de dingen die ik hier heb meegemaakt. Veel mooie herinneringen, maar ook een heel aantal pijnlijke. Ik heb hier super fijne tijden beleefd met familie, vrienden, maar zeker ook in mijn eentje. Heerlijk gebarbecued en genoten van de zon en het gras in de achtertuin. Maar, ik heb hier ook de zwaarste momenten van het afgelopen jaar meegemaakt. Heel wat ochtenden heb ik met mijn handen in mijn haar en de tranen in mijn ogen op dezelfde plek gezeten. Radeloos hetzelfde uitzicht bekeken bang dat mijn situatie nooit meer beter zou worden.
Dit moment had pijn moeten doen, dat is waar ik me op voor had bereid. In mijn vooruitziende gedachten zou ik nu emotioneel worden en enorm spijt hebben van de beslissing het huis op te geven. Want hé, “het is het laatste fijne onderdeel van mijn leven”, Dat moet natuurlijk een zware dobber zijn om op te geven, al helemaal als er geen duidelijk plan tegenover staat!
Maar, om eerlijk te zijn, ik voel me verbazingwekkend rustig. Ik weet eigenlijk niet goed wat ik voel. Er heerst een soort leegte in me terwijl ik om me heen kijk en alles voor de laatste maal in me op neem. Ik ben niet verdrietig, ik ben niet blij of opgelucht, een beetje moe wellicht en verder leeg. Ik realiseer me dat dit huis niet mijn leven is. Het is slechts een plek waar het zich een poos heeft afgespeeld. Sterker nog, in zekere zin heeft deze plek me er ook van weerhouden te leven.
Wat rest is een wolk van herinneringen die langzaam zal vervagen.
Ach, wat maakt het ook allemaal uit. Ik trek straks de deur achter me dicht en verander daarmee deze plek in een plek die alleen nog bestaat in mijn geheugen. Een wolk van herinneringen die langzaam zal vervagen tot alleen de ingrijpendste gebeurtenissen nog paraat zijn.
Deze stap markeert het einde van een hoofdstuk. Maar, biedt daarmee ook ruimte voor iets nieuws. Laten we daar voorlopig maar op focussen.
