Daar waar ik 2 weken geleden nog gewone werkdagen op kantoor had zit ik nu in shock op een balkon aan de andere kant van de wereld.
De laatste 2 weken zijn met sterke ups en downs voorbij gevlogen. Vreemd genoeg is mijn laatste werkdag een beetje langs me af gegaan, ik had op de dag zelf niet echt in de gaten dat het mijn laatste dag zou zijn. Het was een dag als alle andere, met een normaal begin en een redelijk normaal eind.
Het waren de dagen erna die moeilijk waren. Het besef dat ik geen werk en geen zekerheid meer had vloog me naar mijn strot. De ene paniekaanval volgde de andere op. ‘Wat heb ik in godsnaam gedaan?’ De enige realiteit leek te vinden in negatieve gedachten, in remco zittend onder een brug met een kartonnen bordje en de vraag om hem een beetje te steunen in deze koude maanden (want gitaar spelen kan ik tenslotte niet). Ik voelde me nutteloos en een kantenloper ‘omdat andere mensen nuttig aan het werk waren’ en ik thuis zat. Ik verloor even uit het oog dat ik een hele berg zaken op heb gegeven om mezelf deze kans te geven, dat ik mezelf alleen maar in de weg sta en met die denkwijze zelfs het hele doel van de trip uit het oog verlies.
Lijstjes afwerken was de oplossing, er was nog een hoop te doen. En, zolang ik bezig ben is er geen ruimte voor negatieve gedachten.
Zo kon het gebeuren dat ik nu ineens in shock op een balkon in het oude centrum van Chiang Mai zit. En shock is hierin absoluut geen verkeerd woord. Het is net alsof ik nu soort van wakker wordt. Ik zit hier te schrijven en bedenk me dat ik het gewoon gedaan heb. Ik ben er! De grootste hordes zijn genomen.
En daarnaast, ik moet eerlijk toegeven ik heb ook een beetje last van een cultuur en temperatuurshock. Met name een temperatuurshock. Jezus, ik zit hier met parels van zweetdruppels te schrijven.
Ik ben hier nu een uurtje of 3 en mijn eerste en enige gedachte luidt ‘jezus het is hier f*cking warm‘ en dan bedoel ik ook echt ‘tering f*cking warm’.
Gisteren ochtend stond ik om 10:30 bij de bushalte in nieuwstadt, een graad of 6, regen, wind. Nu, na ongeveer 24u, een treinreis, een lange vlucht met nagenoeg geen slaap, een korte vlucht met een toestel dat rijp leek voor de schroothoop en een taxirit met een chauffeur die van allerhande zaken te koop had (zelfs zijn tanden zo het leek, er was er nog maar 1 over), zit ik hier. Het is hier schrik niet, 39 graden in combinatie met een luchtvochtigheid waar de gemiddelde sauna jaloers op zou zijn.
Mijn maag heeft zich al 3x omgedraaid. Ik hoop bij god dat dit aan diezelfde temperatuurwisseling te danken is. Liever niet door het waterfilter dat ik met grootse zorg heb uitgezocht om niet afhankelijk te zijn van waterflessen. Ik zal het morgen wel merken. Zolang ik me niet voortbeweeg op regenbogen zal het wel goed komen!
Ondanks alle angsten, perikelen, paniekgedachten en twijfels van de afgelopen maanden, weken en dagen denk ik nu ik hier zit, op mijn balkonnetje dat ik een juiste beslissing heb genomen.
Als er ergens op deze wereld een plek bestaat waar je weer wat plezier terug kan vinden zou dat hier wel eens te vinden kunnen zijn. Het tempo lijkt hier heel anders en de gezichten staan vriendelijk.
