Shit! Ik heb het gedaan. Ongeveer 3 uur geleden heb ik een aangetekende brief naar mijn huurbaas gestuurd met de mededeling dat ik per 1 oktober de huur op wil zeggen.
Voor velen van jullie zal dit waarschijnlijk niet bijzonder in de oren klinken. Maar, voor mij voelt het anders. Ik heb een heerlijk huis. Het is van alle gemakken voorzien. Het heeft een fijne tuin, een prima locatie dicht bij het centrum en het stadspark. Ik heb verder geen gezeik met mijn buren, vrienden wonen in de buurt, de indeling past goed bij mijn levensstijl. Eigenlijk is dit huis precies wat ik zoek.
Er is slechts 1 probleem. Dit huis is momenteel nog maar een van de weinige zaken in mijn leven die een soort van glimlach op mijn gezicht weet te toveren.
Maatschappelijk verantwoord bestaan.
Al geruime tijd heb ik het gevoel dat ik gevangen zit. Niet letterlijk natuurlijk. Maar, figuurlijk gevangen. Ik doe elke week bijna nagenoeg hetzelfde; werken, werken, huishoudelijke klusjes, sporten, tv kijken of een boek lezen en dat is het eigenlijk wel. Alle dromen die ik ooit heb gehad knagen aan me. Het leven dat ik voor mezelf gehoopt had zag er heel anders uit.
Ik heb voor mijn gevoel eigenlijk alles gedaan wat de maatschappij van me verwachtte. Ik heb hard geleerd, een studie met baangarantie gekozen, deze succesvol afgerond op bachelor niveau, ik heb het contract geaccepteerd dat me na het afstuderen werd aangeboden en ben als “Junior mechanical engineer” bij een ingenieursbureau begonnen. Vervolgens heb ik de aangeboden cursussen via mijn werkgever gevolgd en succesvol afgerond, ik ben opgeklommen van junior tot “oude garde” / ervaren Mechanical engineer en ben er redelijk zeker van dat als ik dat wil ik nog wel een stuk verder kan klimmen. Verder heb ik door de jaren heen heel wat machines en tools bedacht die prima werken en tot op heden zonder een deadline te missen.
Maar, het betekent allemaal niets voor me. Het heeft zijn glans verloren (en zelfs zijn tol geëist).
Een burn-out en een periode van depressie verder viel voor mij eindelijk het kwartje: “Rem, waar ben je in godsnaam mee bezig?”. Als ik terug denk aan de afgelopen jaren kan ik me er eigenlijk heel weinig van herinneren. De enige leuke herinneringen die ik me voor de geest kan halen hebben betrekking op vakanties, zo’n 6 à 7 weken per jaar dus. Dat betekent dus dat ik de overige 45 weken van het jaar als een gespannen zombie rondloop.
Dat kan niet de bedoeling zijn! Ik wil mijn leven niet op die manier leiden. Ik wil kunnen genieten van elke dag, me vrij voelen en dingen doen die ik echt graag doe. Eindelijk gaan leven! Want, daarvoor ben ik toch hier?
Een vrij leven? Niet over 1 nacht ijs.
Het klinkt zo eenvoudig, 1 en 1 is 2.. Maar, zo eenvoudig is het niet. Ik voel me niet alleen gevangen door financiële redenen. Maar, veel meer nog door mentale blokkades. Door angsten, door “enorme risico’s”. Want; “Rem, je moet aan de toekomst denken. Aan je pensioenopbouw, aan je oude dag. Tegen die tijd wil je ook een dak boven je hoofd. Je gaat toch niet zomaar alles wat je hebt opgebouwd overboord gooien? Dit is toch wat je ooit wilde?”
En, daarnaast, ik ben mijn burn-out nooit goed te boven gekomen. Sinds die periode kamp ik regelmatig met paniekklachten en heb moeite met stress en druk. “Hoe wil ik in godsnaam in deze situatie alle veiligheid die ik door de jaren heen heb opgebouwd achter me laten? Hoe gaat dat ooit goed komen?”
Ik ben ondertussen in gedachten al bijna een jaar bezig met het plan deze eerste stap naar een vrij leven te nemen. Het begon met overmatig piekeren op zoek naar het “perfecte plan” (lees ook “Geluk, hoe doe je dat?” eens). Het plan dat me uit mijn huidige verlamde staat regelrecht in een bruisend, interessant en waardevol leven zou plaatsen. Spoiler! zo’n plan bestaat niet.
Het kostte me een paar moeilijke en zware maanden van mijn leven om zelf tot die conclusie te komen. Hoe lang ik er ook over na dacht, het cirkeltje sloot zich elke keer weer rond dezelfde 2 conclusies. Namelijk,
Ten eerste (wat wil ik niet):
Zoals mijn leven nu is ingericht hou ik het niet nog 40 jaar vol (als ik eerlijk ben verwacht ik het nog niet eens 3 jaar). En, wellicht nog veel belangrijker. Ik wil absoluut niet dat mijn leven er nog 40 jaar zo uit ziet.
Ten tweede (wat weet ik niet):
Ik weet niet of ik die wilde fantasieën over zelfstandig werken, eigen bedrijven, een vrij leven, veel meer reizen, minimalistisch en duurzaam wonen, luisteren naar je gevoel/handelen op intuïtie, etc. om kan zetten tot een werkelijkheid. Laat staan ze combineren tot een manier van leven.
Het ligt aan je mindset of je bovenstaande als een patstelling of juist als een uitdaging ervaart. Voor mij is het voor vele maanden een patstelling geweest. Ik had tijden lang het gevoel dat ik niets anders zou kunnen als in mij huidige situatie blijven. Maar, hoe meer tijd er over heen ging hoe meer ik me ben gaan realiseren dat het gewicht en de onomwonden eerlijkheid van het eerste punt me eigenlijk geen keus laat. Of ik nu durf of niet, in de situatie blijven hangen leidt alleen maar tot horrorbeelden. Het voelt belachelijk eng en spannend momenteel. Maar, ik moet voor mezelf gaan uitvinden of ik er iets beters van kan maken.
Het plan om geen plan te hebben.
Het plan om geen plan te hebben. Dat klinkt behoorlijk vaag, en dat is het ook.
Ik heb een heel aantal ideeën over dingen die ik zou kunnen gaan doen. Maar, om eerlijk te zijn loopt mijn plan niet verder dan zo’n 9 maanden vanaf dit punt. Kort door de bocht komt het plan er op neer dat ik gefaseerd alle zekerheden uit mijn leven ga bannen. De eerste stap heb ik zo’n 3u geleden genomen. Over 3 maanden zal ik mijn huidige woning verlaten *snif* en voor 6 maanden intrek nemen in mijn voormalige kamer in het huis van mijn ouders (thx pa en ma!). Deze 6 maanden zal ik nog voor mijn huidige werkgever werken en zo veel mogelijk sparen. Direct daarna staat er een trip van zo’n 2 maanden naar Thailand op de planning. Een soort retraite om weer een beetje energie op te doen en na te denken over de volgende stappen in mijn leven.
Vanaf dat moment liggen alle opties open. Ik heb geen bagage, geen woning en geen werk *slik*.
Weetje, het klinkt allemaal extreem. En dat is het wellicht ook wel. Maar, wat heb ik te verliezen? In het ergste geval kom ik weer terecht in een situatie waarin ik momenteel ook verkeer. “nou nou” En als het allemaal een beetje meevalt ga ik fantastische mensen ontmoeten, een nieuw vrij leven opbouwen, een veel betere balans vinden tussen werken, ontspanning en reizen! Alle kaarten liggen open!
Geweldige uitdaging lijkt mij. Ik wens je dan ook ontzettend veel succes en hoop dat jij in staat zult zijn de dromen te verwezenlijken die je hebt en dat er een dag komt waarop je het knagende gevoel van onrust achter je kunt laten en kunt zeggen dat je er alles uit gehaald hebt. Een huis en een georganiseerd leven garanderen geen geluk en dat moet je in jouw geval ergens anders zoeken. Ik hoop dat jij je depressie achter je kunt laten en met een open mind dingen onbevangen tegemoet gaat lopen. Ik ben een oktoberkind dus zal nog vaker aan je denken.
Hallo Margreet,
Dank voor je mooie reactie! Je hebt helemaal gelijk. Wat je wel of niet bezit veranderd (hoewel er vaak anders over gedacht wordt) helemaal niets aan je innerlijke beleving. Ik denk persoonlijk dat het vinden van een vorm van betekenis en in mijn geval zeer zeker het bezitten van de vrijheid om er iets mee te doen veel stimulerender werkt. Ik merk nu in ieder geval al dat hoewel die eerste stap ontzettend eng en spannend was en ondanks dat er nog niet wezenlijk iets veranderd is, het vooruitzicht dat er veranderingen gaan komen brengt een boost energie met zich mee!
Ik zou je graag wat vaker over je willen lezen en je zult ons hoop ik op de hoogte houden van je ervaringen, toch? Het is vaak een ‘mindset’ hé! Rust komt al als je zeker weet dat je de, voor jou juiste, beslissing genomen hebt. Dan nog kan alles anders uitpakken en juist daar ligt misschien de uitdaging? Het is nog geen oktober en je zult vast nog veel moeten organiseren waarbij ik je natuurlijk ook succes wens. Hoewel mensen elkaars bezit niet mogen zijn hoop ik dat je vrienden en familie hebt die je in je hart kunt meedragen. Groet, Margreet.
Hallo Margreet,
Ik denk niet zozeer dat rust voortvloeit uit zeker weten dat je de juiste beslissing neemt of genomen hebt. Ik denk dat rust veel meer voortvloeit uit weten dat geen enkele keuze definitief hoeft te zijn. Er is altijd weer een weg terug of een sluiproute naar een andere bestemming, al is dit niet altijd even zichtbaar. Het kan een poos duren voordat je je dat realiseert (ik weet er alles van). Maar, op het moment dat dat kwartje valt ervaar je al heel wat meer vrijheid als voorheen. Ineens opent zich een mogelijkheid om andere manieren te proberen. Waar het toe zal leiden weet niemand op voorhand en ongetwijfeld zal het niet zo uitpakken als gewenst. De grote uitdaging voor mij zal zijn met een open blik te blijven kijken naar de mogelijkheden en hier flexibel op inspelen. Goed afwegen wat bijdraagt aan mijn waarden en wat niet. Best een opgaven voor iemand die toch redelijk perfectionistische trekken heeft.
Deze blog is in leven geroepen omdat het aansluit bij een van de zaken die ik graag wil doen. Namelijk, delen wat ik tot op heden heb geleerd over; omgang met tegenslag en voorspoed, mezelf, het leven en uiteraard ook over de aankomende ervaringen. Ik heb nog een heel aantal onderwerpen op stapel waar ik nog graag een artikeltje aan wil wijden. Ik vind het fijn te horen dat je graag mee wil blijven lezen en wil jou en alle anderen die dat ook graag willen dan ook aanmoedigen zich in te schrijven voor de nieuwsbrief. Op deze wijze blijf je up-to-date omtrent de laatste berichten.
Groetjes en nogmaals dank voor je mooie reactie, Rem