Hi! Ik ben Remco. Of, “Rem” zoals vrienden en familie mij noemen al zolang ik me kan herinneren. Ik ben momenteel 30 jaar oud, woon in het zuiden van het land. Daarmee bedoel ik het echte zuiden, Limburg! Niet het zuiden waar de weerberichten en nieuwsberichten over Nederland in het algemeen ophouden.
Verder heb ik het allemaal goed voor elkaar. “I’m living the dream”. Ik heb een HBO diploma, een goede en in potentie interessante baan, een mooi huurhuis, geen schulden, een paar goede vrienden en vriendinnen, een hechte familie en in theorie genoeg vrijetijd om te vullen met alle sporten en hobby’s die ik beoefen.
However..
Hoewel ik weet dat ik me in een behoorlijk bevoorrechte positie bevind ben ik al een hele poos alles behalve gelukkig. Ik heb in mijn relatief korte volwassen leven ondertussen al aardig wat mentale tegenslag gekend. Ook momenteel gaat het nog niet echt geweldig. Ik ben herstellende van een ‘matige depressie’ en ondertussen al aan mijn (door de jaren gezien) 3e behandeltraject bezig. Tijdens dit traject ben ik tot de conclusie gekomen dat ondanks dat “I’m living the dream”, “It’s someone else’s dream I’m living”. Mijn leven past niet bij mij. Wat het dan wel is wat past weet ik nog niet zo goed. Daar hoop ik de komende tijd stukje bij beetje achter te komen.
Triest genoeg ben ik er in de periode dat ik zelf met mijn gevoelens, wensen, angsten en paniekklachten worstel achter gekomen dat ik helemaal niet de enige ben die hier in meer of mindere mate last van heeft. Ik kwam er achter dat verschillende mensen in mijn omgeving; collega’s, vrienden en familieleden en zelfs wildvreemden tegen soortgelijke zaken aanlopen. Ieder persoon heeft zijn eigen manier om er mee om te gaan. De een gaat actief op zoek naar een oplossing, de ander steekt zijn kop in het zand en doet net alsof het probleem niet bestaat. Overkoepelend echter lijkt iedereen zijn of haar ervaringen voor zichzelf te houden als een soort van zelfbehoud. Bang voor wat de omgeving zal denken als ze erachter komen.
Pas zodra een ander vrij praat over zijn ervaringen (in de meeste gevallen ben ik dat) wordt de blokkade opgeheven, instemmend geknikt en meegepraat. Dat begint meestal met de woorden: “Wat knap dat je dit durft te delen.” en “Wat fijn dat je dit vertelt, ik weet hoe zwaar het is.”
Ik heb dit fenomeen nooit goed begrepen. Ja, natuurlijk.. het is niet altijd even leuk. Soms is het zelfs een klote situatie. Maar, ben je nog “echt” voor je omgeving als je een façade hoog houdt? Helpt het als je omgeving geen idee heeft waar je mee worstelt?
Wees eens eerlijk.. Hoeveel mensen ken je echt met een perfect leven? Wat is een perfect leven eigenlijk? En wat houdt gelukkig zijn in?
Vraag me niet om antwoorden op deze vragen. Ik geef eerlijk toe.. Ik heb ze niet.. Ik ben ook zeker geen specialist.
Wat ik wel ben; Een van de vele worstelaars die er rondlopen. Een van de velen die tot op heden overmatig afleiding zocht om “de ellende” te vergeten. En een van de velen die bang is om zijn “veilige” situatie overhoop te gooien hoewel hij inziet dat het niet alleen nodig is maar zelfs de enige optie is om vooruit te komen.
Ik wil vooruit komen! Ik heb voor mezelf het besluit genomen mijn best te doen meer naar mijn hart te luisteren. Paden te verwisselen en mijn oude kompas ritueel te verbranden. Het is genoeg geweest met dingen doen “omdat het zo hoort” en met dingen laten omdat er allerhande angsten in de weg staan.
Mijn doel met dit blog is tweeledig. Het is voor jullie en voor mezelf. Voor jullie omdat ik graag mijn ervaringen op weg naar verandering wil delen, jullie wil inspireren het meeste uit het leven te halen en de zaken die ik zelf in de afgelopen jaren heb geleerd met jullie wil delen. Voor mezelf om zaken op een rijtje te zetten. Maar, ook als stok achter de deur, als steun en een reden om keuzes door te zetten. Omdat ik weet dat ik dat nu en dan nodig heb.
Verwacht geen ultieme “guideline” naar een gelukkig leven. Ik weet zelf nog niet precies waar dit naartoe gaat. Ik heb nu, halverwege (of misschien wel helemaal aan het begin van) het pad besloten er over te gaan schrijven. Misschien bereik ik een gelukkig leven wel nooit, misschien is het wel iets dat niet eens bestaat. Het maakt ook niet echt uit, ik wil gewoon in beweging komen, niet achteraf met de vraag “Wat zou er zijn gebeurd als ik..?” zitten.
Mijn streven voor de komende tijd is dan ook niet zozeer gelukkig worden. Maar proberen weer te gaan leven. Echt voluit te leven en te ervaren. Alle ellende waar ik de afgelopen periode onder gebukt ging beetje bij beetje uit mijn leven te bannen of een manier vinden om het een plekje te geven. Te leren er mee om te gaan zodat mijn hoofd rust krijgt. Zodat dat piekeren verdwijnt en er weer ruimte is voor nu en de schoonheid om me heen.
Ik wil jullie uitnodigen om mee te lezen, eigen ervaringen te delen. En, wellicht wel geïnspireerd te raken. Laten we samen proberen de scherven op te pakken en een mooi, nieuw, fantastisch, passievol en enthousiast leven op te bouwen!
Rem
